Lieve Lobke,
Een maand geleden werd het coronavirus (COVID-19) tot pandemie uitgeroepen. Een pandemie? Ja, echt waar! Zo’n pandemie was altijd een ver-van-je-bedshow en iets wat je alleen zag gebeuren in landen ver van hier, nooit had je gedacht dat je zelf bijna in een bijna-oorlogssituatie zou terecht komen in je leven, dat gebeurde toch alleen maar ergens anders?
Je herinnert je het nog wel dat je eind februari, terwijl je zus in het ziekenhuis lag met zwangerschapsvergiftiging, je er een beetje lacherig over aan het doen was: “Amai Femke, ze zijn hier containers aan het plaatsen voor het ziekenhuis omdat corona misschien wel naar België komt, stel je voor seg?” Tijdens de middagpauze op het werk, uitte ik af en toe mijn bezorgdheid bij collega’s want hoe erg zou het zijn mocht dat coronavirus naar ons land komen en de kwetsbare mensen treffen?
Je bezorgdheid was niet voor niets lieve Lobke, want op 13 maart (een dag na Milleke zijn derde verjaardag!) gingen je drie kindjes de laatste dag naar school en zouden ze minstens 5 weken thuis moeten blijven. Die 5 weken zijn ondertussen al 7 weken geworden en misschien worden het er nog wel meer. De zomer van 2020 zal er plots heel anders uitzien dan je voor ogen had. Je doelen voor 2020 lijken plots in het niets te verdwijnen.
Ondertussen zijn we een maand verder en je bent eigenlijk nog altijd aan het bekomen van het feit dat je altijd moet thuisblijven met je liefste man en drie kinderen. In een normaal leven zijn jullie heel vaak op trot in het weekend én tijdens schoolvakanties zijn jullie regelmatig op vakantie. Tijdens ‘normale’ schooldagen loop je niet altijd even moeiteloos van je ene job als hoofdredactrice bij Femma naar je bijberoep als freelance journalist. Daartussen probeer je zo goed mogelijk je job als Taxi Mama te volbrengen door je kinderen van de ene hobby naar de andere te brengen en ondertussen het huishouden recht te houden.
In quarantaine met de mensjes die je het liefste ziet
Dat lieve Lobke, lijkt ondertussen al ver verleden tijd, het nieuwe ‘normaal’ is helemaal anders nu want plots zit je 24/7 thuis en probeer je je kinderen te entertainen zo goed je kan door hun schoolwerk bij te houden en samen leuke dingen te doen. In plaats van een ratrace lijkt het alsof de hele coronaperiode plots een marathon is geworden waarin je sinds enkele dagen iets minder hard probeert te lopen om het vol te houden tot het einde, wanneer dat einde zal zijn, dat weet je immers nog niet.
Je hoopt ook echt dat je kinderen de tijd van hun leven beleven en je hoopt echt dat ze later met weemoed zullen terugkijken op heel die coronaperiode. Je probeert je vooral vast te houden aan het feit dat ze nu leren bakken en koken in plaats van wiskunde te leren en dat ze zich meer dan ooit verbonden voelen met jullie gezin omdat mama en papa heel erg hun best doen om van elke dag een kotfeest te maken, eentje met veel lachjes maar af en toe ook een traan.
Mild zijn voor jezelf
Je mag je pollekes echt kussen lieve Lobke, want je bent voorlopig gezond en je gezin ook. Jullie hebben ondertussen allebei vast werk en vallen niet op tijdelijke werkloosheid. Je hebt de beste werkgever van het land die heel mild is voor deze situatie en er alle begrip voor toont dat thuiswerken met drie kinderen niet altijd simpel is. Mildheid wordt jouw woord van 2020. Jullie hebben jezelf al 100 keer gefeliciteerd over het feit dat Patrick zijn zelfstandige zaak durfde stopzetten en vast begon te werken bij de gemeente, alsof jullie heel deze crisis van ver voelden komen. Wereldproblemen waarover je je zorgen maakte voor de coronaperiode lijken nu in het niets verdwenen, want eigenlijk heb je helemaal niks te klagen. Ok, je moet je familie missen en je vrienden, je mist echt sociaal contact (buiten de stoepbezoekjes aan mutti en Bob dan) en je mist de kleine dingen zoals eens een koffie gaan drinken met een vriendin of een bezoekje brengen aan je pasgeboren metekindje Alice. Maar dat komt allemaal terug. En gelukkig staat de technologie al zo ver dat je kan videobellen en social distancing je niet verder van elkaar brengt maar misschien juist dichter. Als je er maar moeite voor doet.
Heel wat andere mensen hebben wel te klagen nu. Je denkt hierbij in het bijzonder aan mensen die in de zorg werken, alleenstaande mama’s of papa’s die op tijdelijke werkloosheid vallen en plots echt alles alleen moeten doen, mensen die een eigen zaak begonnen en door de coronacrisis het plots heel erg moeilijk krijgen, mensen die door het coronavirus niet bij hun kinderen kunnen zijn of mensen die zelf ziek worden of zelfs iemand verliezen en geen afscheid konden nemen.
Het enige wat jij nu moet doen Lobke is zorgen voor je kinderen, voor je werk en voor jezelf. Dat kan toch zo moeilijk niet zijn?
Misschien moet je heel deze periode bekijken als een kans om het hierna anders te doen, om te reflecteren over wat echt belangrijk is in het leven en hoe je verder wilt hierna.
Waarom lieve Lobke, schrijf je nu die brief aan jezelf?
Omdat je jezelf er later weer aan doen wil herinneren dat eigenlijk niets vanzelfsprekend is en dat het leven superkostbaar is. Dat een pandemie ervoor kan zorgen dat iedereen solidair is voor elkaar en dat we samen kunnen vechten tegen één vijand. Dat we zoveel hebben om dankbaar voor te zijn en dat we eigenlijk over niks moeten klagen, zolang we maar gezond zijn en elkaar hebben.
Zorg dus voor jezelf, zorg voor elkaar 
en zie elkaar graag!
Liefs,
Lobke
X
TIPS
Luister zeker ook eens naar onze podcast @loopuitderatrace met heel wat tips om deze coronacrisis te overleven:
Meer dan 5 weken jongleren tussen kroost en thuiswerk: met deze 9 hacks overleef je ze misschien
Overleef de paasvakantie met deze lockdown paastips
No Comments