Instagram is een speeltuin voor moeders zeg ik altijd! Je komt er zoveel herkenbare verhalen tegen, je kan er lekker stoefen met je kind of je kan er ook eens keihard zagen tegen andere moeders die je helemaal begrijpen als je peuter je voor de zoveelste nacht heeft wakker gehouden of je poetsvrouw het laten afweten heeft en je combi werk/gezin daardoor weer helemaal in het water valt. Eén van de moeders die ik sinds een tijdje volg is Hanne Luyten. Ze schreef zopas #nietaankindengezinverklappen (die titel alleen al, zalig gevonden toch?). Ik heb het nog niet helemaal uit, maar wat ik al gelezen heb vond ik hilarisch én herkenbaar. Een dikke vette aanrader voor alle moeders op aarde. Als al je kinderen slapen (heel soms gebeurt dat toch wel eens?), beloon jezelf dan met een glaasje wijn en kruip in je zetel onder een dekentje met dit boek. Een cadeautje voor jezelf!
Tijd om even kennis te maken met Hanne herselves…
Hoe komt het denk je dat zoveeeeeel moeders zich herkennen in jouw verhalen?
Hanne: ‘Ik vind het helemaal geweldig dat dat het eerste is wat mensen die mijn boek gelezen hebben, tegen mij zeggen. “Het is ZO herkenbaar!” Zalig toch, dat uiteindelijk elke mama (en papa!) zo maar wat doet, en blij is om te lezen dat het op ‘n ander net hetzelfde is? Ik ben ervan overtuigd dat élke ouder elke dag opnieuw begint met de allerbeste bedoelingen, en soms loopt het anders dan gepland, en is er nog voor het tienuurtje 4 keer geroepen en 8 keer geweend. Ik denk dat lezen of horen, dat dat in andere huishoudens ook zo gaat af en toe, dan heel troostend én relativerend kan werken.
Ploetermoeder, loedermoeder, helikoptermoeder….hoe komt het volgens jou dat er zoveel namen worden gegeven aan moeders en dat er zoveel verschillende soorten moeders zijn?
Hokjesdenken is eigenlijk niet zo oké, hé? Het voelt heel fout aan om anderen te labelen, of in een hokje te duwen – maar het grote verschil is dat ik heel graag zélf in dat loedermoederhokje ben gekropen. Dat is hier kweetniehoe-gezellig, want hier zit nog superveel volk! Haha! Nee, voor mij werkte het heel relativerend om mezelf zo te omschrijven. Humor is altijd een beetje een rode draad geweest doorheen mijn leven, en later vanzelfsprekend ook doorheen mijn moederschap. Silver livings zoeken helpt mij enorm om niet te verdrinken in mijn eigen tranen. 😉 En als je jezelf ergens kan onderbrengen waar het gezellig vertoeven is en waar je je begrepen en gesteund voelt, dan is zo’n hokje best oké. Trouwens, al maar goed dat er zoveel verschillende mama’s en papa’s zijn. Mijn kinderen kwamen niet met een handleiding, maar ik als moeder ook niet. En elk kind is anders, dus elke mama ook. Des te beter, hoe meer volk van alle slag in mijn hokje, hoe gezelliger! 😉
Vind je soms ook niet dat moeders enorm streng kunnen zijn voor elkaar terwijl we uiteindelijk allemaal de beste versie van onszelf proberen te zijn 24/7?
Wel, ik vind dat dat geweldig gebeterd is! Er is de laatste jaren écht wel een beetje een shift geweest in dat beoordelen van elkaar als mama. Het mommyshamen wordt alsmaar minder merkbaar, en daar ben ik de allergrootste voorstander van! Ik ben keigrote fan van andere mama’s en papa’s, ook al pakken sommige mensen het hélemaal anders aan dan ikzelf. Het voelt toch een beetje of we allemaal in dezelfde club spelen, niet? FC Parenthood, olé! En de ene z’n afdeling heeft al wat meer hooligans dan de andere, maar gelukkig staat daar dan ook tegenwoordig heel vaak een grote spionkop aan supporters aan de zijlijn! Nee, als er iemand misschien nog streng is voor mama’s, dan zijn het die mama’s zelf af en toe. En ik hoop met mijn boek precies dàt een beetje onderuit te halen. One can only try, nietwaar? En het kan gewoon niet overal, elke dag feest zijn. Gelukkig gebeurt er ‘s nachts een soort van control+alt+delete, en kan je de dag erna gewoon opnieuw proberen.
Droomde je als kleine Hanne ervan om later moeder van drie kinderen te zijn?
Wel, nee, eigenlijk niet! Ik had nooit dromen of verwachtingen over het moederschap. Ik wist wel dat ik kindjes wilde, maar ik had geen flauw idee van de hoeveelheid. Eerlijk, ik denk wel dat teenage Hanne af en toe verbaasd zou opkijken als ik haar kon vertellen dat ze later 2 keer het Antigifcentrum zou moeten opbellen voor hetzelfde kind, of als ik haar zou waarschuwen dat ze haar dubbele buggy (mét pasgeboren dochter er nog in!) op de straat gaat laten rollen. Oeps! #nietaanteenagehanneverklappen
Wat zou je vertellen tegen Hanne toen ze voor het eerst zwanger was?
Ik zou haar aanraden van misschien toch wel een keer een boek over moederschap vast te pakken, maar dan wel eentje dat humor heeft. Want dat zal ze nog nodig hebben! 😉
Wat vind je het allerleukste aan mama zijn?
Het allerleukste is dat die drie kinderen hier, zo onvoorwaardelijk zijn. Ze staan met zo’n nieuwsgierige en eerlijke blik in het leven, en dat van op de eerste rij mogen meemaken en proberen te managen, dat is zo schoon. Ik kus mijn beide bollekes, echt waar. (Als er tenminste geen jengelende kinders aan hangen! ?)
Wat vind je echt de allergrootste uitdaging?
Ik vind het heel vaak nog moeilijk van niet te bezorgd te zijn over de kinderen. Ik denk dat dat de grootste leugen is dat ze aan jonge moeders zeggen “maar ge wordt minder ongerust als ze groter worden!”, hahaha, NOT. Of toch bij mij niet. Maar het voordeel is, ik wéét van mezelf dat ik naar helikopteren neig. En dus probeer ik dat geweldig te onderdrukken, zodat mijn kinderen er toch geen last van ondervinden. Zij hoeven niet mee te stressen met mijn belachelijke bezorgdheden.
Welke gouden tip heb je voor alle loedermoeders?
Me het risico van wel heel zweverig te klinken: het themalied van Frozen, ken je dat? Laat het los, laat het loo-hooos! Nee, echt. Ik probeer mezelf niet al te serieus te nemen én ik kies heel vaak welke strijd ik wil aan gaan, en welke niet de moeite waard is. Drama in de gang omdat het kind geen schoenen wil aandoen? Geen probleem, op blote voeten naar de auto dan, en we proberen dat over een kwartiertje nog eens! Choose your battles, fellow parents!
Waarom zou elke moeder jouw boek moeten lezen?
Om eventjes te ontsnappen aan de chaos die zich ongetwijfeld rond haar afspeelt. Om keihard te lachen. En om -hopelijk- in een feest van herkenbaarheid te belanden.
En tot slot, hoe zou je later als mama herinnerd willen worden als je er niet meer bent?
Ik zou willen dat mijn kinders zich kleine dingen met mij herinneren. Hoe we altijd ‘de meikever’ van Kapitein Winokio KEIHARD meezingen in de auto. Hoe ik soms hun kamers kom ingeslopen als ‘het moederdier’, om hen dan helemaal plat te kriebelen. Hoe ik hun chocosnorren met speeksel afveeg aan de schoolpoort, en hoe ik hen aan diezelfde schoolpoort altijd nog een hartjeshandje toon voor ze gaan spelen. En dat ze die kleine dingen, dan ook met hun eigen kinderen doen. Dat zou ik prachtig vinden!
No Comments