Lieve Frauke,
Time flies when you’re having fun! Vorige week tijdens ons weekendje Ardennen werd jij 16 maanden! Ik heb even getwijfeld of ik je maandelijks brieven wel zou blijven schrijven. Het is altijd druk druk druk…en ik ben er toch altijd eventjes mee bezig. Maar hoe zou ik dan al je mijlpalen onthouden en hoe ga ik je dat later vertellen? Hoe ga ik nog weten dat je afgelopen maand de eerste keer op de paardenmolen hebt gezeten op de kermis? Of dat je rond deze tijd enorm ‘zelfstandig’ werd en alles zelf wilt doen? Boterhammen eten, pap drinken, schoenen uitdoen…mevrouwtje Frauke wilt het allemaal alleen doen! En net in de maand dat mama haar boek uitkwam, begon jij het zelf superleuk te vinden om boekjes te lezen en de bladzijden zelf om te draaien, hoe ga ik dat allemaal nog weten anders? En al die cijfertjes, 10kg – 75cm – 6 tanden? Geen mens dat dat nog weet binnen zoveel jaar, toch?
Mama heeft zich dus voorgenomen om deze brieven te blijven schrijven en wanneer je binnen iets minder dan 17 jaar ‘volwassen’ wordt, jou een boekje cadeau te doen waarin alles over je kindertijd geschreven staat. Als dat geen goed voornemen is!
Lieve schat, ik ben er zeker van dat jij deze tijd al meer begrijpt dan dat jij kan zeggen. Want veel woordjes komen er nog niet uit, maar jij weet verdorie goed wat je wilt. Je verstaanbaar maken dat is geen probleem voor jou. Je kan er ook echt enorm van genieten om te ‘spelen’ en liefst met je Grote Broer, al vindt hij dat zelf niet altijd zo leuk. Hier komen geregeld huilbuitjes van en voor de stomste dingen eerst. Omdat jij een blokje hebt afgepakt. Of omdat jij zijn koekje in twee hebt gebroken bijvoorbeeld. Dit doet mij weer denken aan de hilarische blog
Reasons my son is crying. Vorige week las ik in De Standaard dat ouders uit de hele wereld nu zelfs foto’s sturen naar Greg met een bijschrift over de reden van ‘t grote verdriet. Ik zou er zelf ook wel een paar kunnen sturen, haha!
Toch komt Kobe ergens anders (thuis niet :-)) altijd op voor jou en ziet hij jou doodgraag. Deze prachtplaatjes zien, geeft mij als mama een enorme rust en tevredenheid, een teken dat mijn Lief en ik het toch goed gedaan hebben samen en onze kindjes een echt thuisgevoel geven. Het lijkt misschien tegenstrijdig, maar op zo’n momenten voel ik mij een supermama en een grote gelukzak dat ik dit mag meemaken! Zoals ik al eerder zei, ik heb echt mijn roeping gevonden: moederen!
Wanneer ze mij zouden vragen om jou in een paar woorden te omschrijven dan hoef ik daar niet lang over na te denken: ubercute (jij kan minutenlang komen knuffelen en keischattig lachen), levensgenietertje (sinds jij loopt ben jij nog gelukkiger dan voorheen) en vooral arbeidsintensief (jij hebt energie voor 10 peuters!). Dat laatste is niet gezeverd. Tegenwoordig haal je alles uit de kast, letterlijk dan. Pampers, de keukenkast met plastieken potjes, de afwasblokjes…alles moet eraan geloven. Je mag er dan wel uitzien als een klein lief schattig meisje: wie Frauke in huis heeft, zet best alles aan de kant want alles moet er gewoon aan. Uit ervaring weet ik dat dit slechts een fase is en dat je zo’n dingen allemaal moet relativeren. Toen ik voor het eerst ‘ouder’ werd, zou ik constant achter elk stukje speelgoed gelopen hebben om het op te ruimen. Die tijd is al lang gepasseerd. Ten huize Van Ael ligt het er al eens serieus rommelig bij. But who cares?
Frauke, ik heb het je al elke maand geschreven en ik zeg het bijna elke dag. Jij bent een pracht van een meisje en ik ben zo blij dat wij jou samen met je Grote Broer in ons gezinnetje hebben. Alles voelt zo compleet! Benieuwd wat je volgende maand allemaal gaat uitspoken!
xxx
Je Mama
PS: wie meer prachplaatjes wilt zien, just follow me
@ Instagram. Mijn nieuwe verslaving!
1 Comment
Liesellove
november 10, 2013 at 3:38 amInderdaad blijven schrijven 🙂 beste manier om alles ooit nog exact te weten 🙂