En toen werd je al 14 maanden…

Vorige week werd je 14 maanden en omdat het vorige week zo’n hectisch drukke week was, heb ik nu pas tijd gevonden om nog eens een briefje te schrijven en te bloggen over wat jij de afgelopen maand weer allemaal hebt bijgeleerd. Dat kinderen groeien als kool, hoeven jullie mij niet meer te vertellen, ik ondervind het aan den lijve. Soms zou ik echt op de pauzeknop willen duwen en STOP zeggen, zoals jullie, mijn lieve kindjes, nu zijn, zo zou het voor mij voor eeuwig en altijd mogen blijven duren. Ook al zijn jullie soms twee monstertjes die elkaars haren bijna uittrekken en ook al is de zorgende rol voor jou nog groot, de verrukkelijke momenten als je ‘s avonds op mijn schoot ligt dicht tegen mij aan, zijn onbetaalbaar en zou ik voor geen geld van de wereld meer willen missen.

We namen dit weekend afscheid van je park omdat je er gewoonweg niet meer in zit. Eigenlijk vond ik dit best wel een emotioneel moment, omdat ik denk dat dit misschien wel de laatste keer is dat er een echt babypark in huis stond (tenzij we beslissen van toch nog een derde kindje te maken – maar dan moeten mijn hart en verstand eerst overeen komen) en dat dit, ondanks dat het zoveel plaats inneemt, toch wel een huiselijk en gezellig babygevoel schept. Verrukkelijk! 🙂

We nemen stilaan ook afscheid van maatje 74 en maakten plaats voor maatje 80. Tegelijk verwelkomden we ook je eerste schoentjes. Oké, ik weet het, schoenen zijn pas echt nodig als ze echt kan lopen, maar ik kon deze prachtexemplaartjes echt niet laten staan. En weet je wat? Je stapt er fantastisch mee aan je loopwagentje en sinds je je schoentjes hebt, sta je af en toe zelfs alleen. You go girl! Waarschijnlijk kan ik in je volgende brief vertellen dat je alleen kan stappen.

Ook je guitige karaktertrekjes komen er meer en meer door. Jij bent een lachebekje en ons zonnetje in huis! Je weet al goed wat je wilt en als het je niet aanstaat, zal je het laten horen. Eten wil je af en toe al zelf doen en dat lukt als de beste met je schattige tandjes die er al doorkomen. 

Ondertussen blijf ik het eerlijk gezegd moeilijk vinden om een perfect evenwicht te vinden tussen mijn eigen ambities en de zorg voor jullie inclusief de zorg voor mijn Lief. Maar ik denk eerlijk gezegd dat ik dat nooit zal vinden. Hoe doen die andere moeders dat soms toch vraag ik mij af? Zo is mijn huishouden tegenwoordig een RAMP! Een RAMP zeg ik jullie, ik schaam mij soms om mensen over de vloer te laten komen, eerlijk waar. De was en de kuis doe ik letterlijk tussen de soep en de patatten, gelukkig kan ik mijn strijk sinds kort naar een strijkservice met dienstencheques doen en kook ik in het weekend voor de week als het mogelijk is. Ok, een moeder moet haar prioriteiten stellen, maar die van mij liggen soms ergens anders denk ik :-).

Want zoals ik ook schreef in mijn boek is een Goede Moeder ook nog de leuke vriendin, het liefste Lief van en de fijne collega van. Toch blijf ik de zorg van jullie, mijn lieve Kindjes, steeds op de eerste plaats zetten. Waarom? Omdat jullie gewoon het Allerbelangrijkste zijn in mijn leven! Daar komt niemand ooit tussen.

Deze week vertrek ik met mijn Lief, jullie liefste Papa, op citytrip naar Marrakech. even ons-tijd! Het zal de eerste keer zijn dat ik jullie zo lang achterlaat, hoe ik dat ga overleven weet ik nog niet? Maar ik weet wel dat er keigoed voor jullie zal gezorgd worden, dus dat ik mij waarschijnlijk weer zorgen voor niets zit te maken, maar toch. Ik zal even op mijn tanden moeten bijten als ik jullie achterlaat en op het vliegtuig stap. Ook dat is weer een beetje meer loslaten zeker?

Lieve Frauke, doe voort zoals je bezig bent en blijf wie je bent, want jij bent naast de geboorte van je broertje, het beste wat mij ooit is overkomen!

love you forever!

xxx

je mama