0
Uncategorized

En de week van de gemixte gevoelens…

Pfffffffff wat een week die eerste week van september. Eentje van gemixte gevoelens. Blije gezichtjes maar ook traantjes. Kleine zorgen maar ook grote zorgen.

De warme zomer van 2013 is er eentje om nooit meer te vergeten, wat hunker ik naar die zalige lange zomerdagen, zalig niets doen en middagdutjes doen omdat het kan. Maar goed, het is weer voorbij. We hebben weer iets om naar uit te kijken volgend jaar!
Maandag half 9, daar gaat de schoolbel weer. Het was weer harde realiteit, we are back on track! Gelukkig had ik alles van de dag ervoor klaar gezet om ‘s morgens minder stress te hebben. Leuk voor de kindjes maar ook leuk voor de mama en de papa. Ik ben eens benieuwd hoe lang ik dit ga volhouden.

Wat begon met traantjes aan de schoolpoort was ‘s avonds al weer over. Kobe zijn eerste schooldag was een groot succes. Hij gaat graag, precies liever dan vorig jaar, heeft twee lieve juffen en komt ‘droog’ naar huis. Missie zonder pamper geslaagd :-). Donderdag moest hij de eerste keer naar de buitenschoolse opvang. Is het de helikoptermama (ben dit boek aan het lezen en herken er mijzelf keihard in!) in mij die zich weer veel te veel zorgen maakt? Gaat mijn kind ‘mijn project van mijn leven’ wel gelukkig zijn daar? Het liefst van al zou ik meegegaan zijn om een oogje in het zeil te houden. Maar goed, ik liet het los en bracht onze kleine man ‘s morgens naar de Sloeber. En wat bleek? Mijn Kind was keicontent daar. Zorgen voor niets gemaakt, missie alweer geslaagd.
Al bij al heeft hij zijn eerste schoolweek in het eerste kleuterklasje goed doorstaan. Ook al lag hij na school om 5u al in slaap in de zetel omdat hij geen middagdutjes meer kon doen :-).
Het was ook de week dat ik op twee plaatsen tegelijk moest zijn ‘s morgens en ‘s avonds. Kind 1 afzetten op school en Kind 2 afzetten bij de onthaalmoeder. ‘s Avonds Kind 2 gaan ophalen bij de onthaalmoeder en als papa niet kon Kind 2 gaan afhalen op school. Van een mama-on-the-move gesproken ;-).

Dinsdag nam ik samen met mijn lieve collega’s afscheid van mijn collega die veel te vroeg van ons heen is gegaan. Het was pas die dag dat ik echt besefte dat ze er echt niet meer is. Zeker toen ik het verdriet van haar familie en vrienden zag. Ze was altijd zo lief en altijd zo goed voor iedereen rondom haar. Marieke, jij bent een groot verlies voor onze wereld. Woensdag besef je dat het leven gewoon verder gaat en dat de reorganisaties op het werk gewoon doorgaan…tijd om even stil te staan bij alles krijgen we hier niet. This is fucking reality! Leuke lunchmomenten met collega’s moeten gekoesterd worden. Maar Marieke, nooit of nooit gaan we jou vergeten! Marieke was trouwens één van mijn trouwste bloglezers, ze was als fiere mama altijd oprecht geïnteresseerd in mijn kindjes en het verloop mijn boek…wel meisje, ik draag hem mee op aan jou!

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Ook tijdens een zwangerschap is dat zo hé? Ik tel de dagen af naar de geboorte van mijn boekenkindje. Gisteren kreeg ik alvast de cover in mijn mailbox. Ik kon wel in de lucht springen als een klein kind van contentement. Jullie hou ik nog even in spanning….

En nu op naar een welverdiend weekend met straks alweer een trouwerij :-).

xxx
Lobke

You Might Also Like...

No Comments

    Leave a Reply

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.