Koestering

Een dag om nooit te vergeten.

Genieten jullie even mee het bevallingsverhaal van onze Kobe?

Kindjes kopen en verbouwen is een perfect huwelijk, zei onze gynaecoloog toen ik de eerste keer op controle ging. Toch zag ik het niet zo rooskleurig toen, want ik was hoogzwanger tijdens een verschrikkelijk zware verbouwing van ons rijhuisje in Kapelle op den Bos. We leefden op een klein zolderkamertje waar we zelf een keuken gefabriceerd hadden zonder water. Afwassen deed ik beneden in een voorlopige badkamer. Slapen deden we gelukkig in een bed maar van een babykamer was nog lang geen sprake. Ik heb gedurende heel mijn zwangerschap een hoekje in de slaapkamer stofvrij proberen te houden met een babybedje en een doos met babyspullen. Gelukkig heeft een pasgeboren baby vooral veel liefde nodig en moedermelk, dus waar was het probleem? Toch was ik redelijk gestresseerd tijdens mijn eerste zwangerschap, want ik kon toch geen kindje ontvangen in een huis zonder keuken, ramen of deuren? Mijn Lief heeft gewerkt als een beest, van mei 2010 tot de dag voor mijn bevalling 28 augustus 2010 dag in dag uit gewerkt. Hij had één enorme drive: zijn zoon moest in een (t)huis kunnen thuiskomen. En weet je wat? Het is hem gelukt ook! Wat ben ik hem daar nog altijd enorm dankbaar voor.

Ik was uitgerekend 11 september 2010.

Elke dag die we in augustus konden verder doen zonder baby was een dag gewonnen.

Vrijdag 27 augustus had ik een enorme migraineaanval en voelde mij dus niet zo goed. Zaterdag 28 augustus stond ik op zonder hoofdpijn maar verloor ik mijn slijmprop. Howly shit! Was het moment al aangebroken? Ik belde naar de kraamkliniek en daar vertelden ze me dat het gerust nog enkele uren tot dagen kon duren voor ik echt weeën kon krijgen. No worries dus! Die zaterdag was er één om nooit te vergeten, want het moment was aangebroken dat de vloer gevoegd was, we onze meubels naar beneden konden verhuizen en de keuken geïnstalleerd was, we konden terug normaal leven. ‘s Middags zijn mijn Lief en ik nog naar de Ikea gereden om nieuwe pannen te kopen voor onze nieuwe kookplaat. Daar begon ik toch wat krampen te krijgen en ik had het gevoel dat ik het af en toe wat rustiger aan moest doen. Zouden dit de weeën zijn waar iedereen over spreekt? In de namiddag ben ik toch goed blijven rondlopen en hebben we alle spullen van onze zolderkamer naar beneden verhuisd. Ik heb als een zottin gekuisd, nestdrang mannekes! ‘s Avonds was alles naar beneden verhuisd en was ik zoooooo blij dat ik eindelijk in mijn zetel beneden in onze nieuwe living kon zitten. Eindelijk rust! Maar niet voor lang. De krampen werden heviger en toen we begonnen timen, had ik door dat het menens was. Ik heb mij altijd laten vertellen om zo lang mogelijk thuis te blijven tijdens je arbeid, want in het ziekenhuis kan je toch niet veel doen. Die nacht heb ik niet meer geslapen, ik heb nog een badje genomen en ben blijven rondlopen of op de zetel gekropen van de pijn. Rond 4u ‘s nachts besloten mijn Lief en ik om toch maar naar het ziekenhuis te vertrekken, want ik had het gevoel dat ik het niet meer kon houden. Hier hadden we altijd van gedroomd…’s nachts in alle stilte met ons tweetjes vertrekken om een kindje te kopen. Heerlijk romantisch toch?

Aangekomen op de spoedafdeling werd ik doorverwezen naar de materniteit. De vroedvrouwen legden mij aan de monitor en vonden dat er toch nog niet echt vooruitgang was. Ik had nog maar zo’n 4 centimeter ontsluiting, het kon dus nog wel even duren. Toch mocht ik daar blijven en ik kreeg daar een superdeluxe arbeidskamer met een bad. In het begin zei ik nog tegen mijn Lief: “Ca va, de pijn die ik voel is van bijlange zo erg niet als een migraineaanval.” Rond 8u ‘s morgens vonden de vroedvrouwen dat het toch wat meer vooruit mocht gaan en braken ze mijn vliezen. Mannekes, de pijn die ik toen voelde kan ik mij niet meer herinneren, gelukkig misschien :-). Toch heb ik dankzij de super begeleiding van de vroedvrouwen én mijn Lief alles goed doorstaan en plots kwam er wel vooruitgang en ging ik vanzelf naar 10cm ontsluiting zonder epidurale verdoving! Rond half 11 kwam mijn gynaecologe ter plaatse en mocht ik beginnen persen en dat heeft toch nog een half uurtje geduurd. Ik denk dat dit het pijnlijkste half uur van mijn leven was! Raar dat je dat zo snel vergeten bent en dat de herinneringen oh zo schoon zijn. Om 11u kreeg ik voor de pijn iets prachtig in de plaats en ik zette het schoonste, liefste, prachtigste, meest fantastische kind op de wereld, een zondagskind: Welkom Kobe, 3,535kg en 51cm!

Hij werd direct op mij gelegd en natuurlijk koos ik voor borstvoeding. Daar heb ik zelfs niet over moeten twijfelen. Hij dronk meteen als een echt natuurtalent. Ook dit moment zal ik nooit vergeten en ook hier kan ik uren over mijmeren…de herinneringen aan de geboorte van mijn eerste kind, daar ben ik nog lang niet klaar mee en daar kan ik nog uren over vertellen als het moet :-).

Ik word er zelfs een klein beetje emotioneel van als ik de foto’s van toen, nu bijna 3 jaar geleden, herbekijk. Wat een cutiepie! Mijn eerste Kind. Mijn klein aapje. Mijn Held! Die ik binnenkort alweer een beetje moet loslaten.

De eerste weken thuis met Kobe waren heftig, niet weten wat mij te wachten stond. Ik vond het aanpassen aan mijn nieuwe gezinnetje behoorlijk zwaar. Ik was zo moe van de bevalling en herinner mij nog als gisteren de rollercoaster aan emoties, dat er van genieten precies niet zo veel in huis kwam.

Daarbovenop was ons klein monstertje een echt huilertje. Dat hadden ze mij niet verteld dat een kindje van één week oud zoveel kon huilen. Wat moest ik doen? Ik kreeg hulp van een vroedvrouw aan huis en tips van mensen rondom mij. Was het reflux? Koemelkallergie? Tegen alle adviezen in, heb ik vooral veel met hem rondgelopen en gewandeld in de buitenlucht. Hem veel geknuffeld en gekoesterd, hem dicht bij mij gehouden in de draagdoek en hem zelfs bij mij laten slapen. Gelukkig is het allemaal wel goed gekomen met mijn kleine man. Hij slaapt ondertussen als een marmot en huilt al wat minder dan vroeger :-). Hij is klaar om 2 september naar school te gaan, zonder pamper en hopelijk met veel goesting. Kleine jongens worden groot…maar nooit zal ik dat grootse moment van zijn aankomst op de wereld vergeten.

xxx

Mama