Sporten, spelen en samen koken. Daar draait het in het huis van Lobke en haar gezin vooral om. Da’s heel wat en net daarom is de verbouwing van hun huis een tienjarenplan. “Het is niet vanzelfsprekend met drie kinderen, maar zo leren ze ook dat papa en mama hard moeten werken voor iets nieuws.
Het doorsnee Vlaamse voortuintje is netjes strak afgelijnd met naast de oprit een keurig plantvakje. Maar als we ons voor het huis van Lobke parkeren, zien we een weelderige mix van planten met tegen de gevel een druivelaar die lustig zijn gang mag gaan. Zo verbergt hij voor een stukje het plakkaat met daarop een tekening van de familie, wat zoveel persoonlijker is dan een gegraveerd naamplaatje. Het verklapt al iets over wie er hier woont en zodra de deur openzwiert, krijgen we daar een nog veel beter idee van dankzij twee grote fotocollages in de hal.
De kapstok verraadt dat dit een creatief nest is. Hij is gemaakt van een wit gespoten bewapeningsnet met haken aan voor de jassen. “Patrick heeft gouden handen en kan zowat alles. Gelukkig hebben we bijna precies dezelfde smaak en als ik iets in m’n hoofd heb, weet hij precies hoe dat uitgevoerd moet worden”, vertelt Lobke.
Ze verontschuldigt zich meteen dat nog niet alles aan het huis is afgewerkt. “Deze woning is een tienjarenplan. We konden ze kopen met de winst die we maakten met de verkoop van ons eerste huis. Daar woonde ik niet graag. Ik miste er vooral licht en openheid. Pas toen we een koper hadden gevonden en de centen in handen hadden, gingen we op zoek naar een ander huis. Normaal kiezen mensen voor een overbruggingskrediet, maar dat financiële risico zag ik niet zitten.”
In bad met de tuinslang
Na de ondertekening van de akte verhuisde het gezin naar hier om in de loop der jaren alles stap voor stap te renoveren. Da’s niet vanzelfsprekend met drie kinderen in huis, maar Lobke bekijkt het positief. “Nu merken de kinderen dat papa en mama hard moeten werken voor het dak boven ons hoofd, dat niet alles zomaar uit de lucht komt gevallen. Soms moeten we ook echt naar de basis terugkeren, zoals toen de badkamer werd uitgebroken. Dat levert onvergetelijke ervaringen op. Ik zal nooit vergeten hoe ik met m’n bolle buik in een losse badkuip zat en Patrick mij met een tuinslang waste met water dat was opgewarmd door de zon”, lacht Lobke.
Slechts één keertje zag ze het niet meer zitten. “Dat was toen de keuken werd vernieuwd op het moment dat Mil pas was geboren en kort erna mijn papa overleed. Alles zat onder een donkere stoflaag, letterlijk en figuurlijk. Patrick besliste zijn job een maand on hold te zetten om de keuken af te werken en vanaf dan is de hemel beginnen opklaren.”
Vol energie
Van het vele licht in de keuken en de zelf ontworpen cementtegeltjes met hetzelfde pastelgroen als de koelkast van Smeg krijgt een mens spontaan een boost. “Iedereen in ons gezin heeft energie te over. Die hebben we van nature, maar halen we ook uit ons eten. Ik hanteer in de keuken het health by design-principe: op het aanrecht staan allerlei lekkere, gezonde dingen waardoor we niet in de verleiding komen om iets anders, ongezonds te sneukelen.”
“Ook als je onze frigo opentrekt, grijpen we automatisch naar groenten of fruit, want dat ligt in het zicht. Op zondag kook ik met de kinderen en leggen we een hele voorraad aan, want tijdens de week is daar geen tijd voor. Om veel tegelijk te kunnen klaarmaken, hebben we zelfs twee ovens. Dat is nodig met vier chefs aan het fornuis. Op het einde lijkt het soms alsof er een tsunami is voorbijgekomen, maar dat is niet erg. Een huis is geen plaatje om naar te kijken, maar een plek waar geleefd mag worden.”
Dat valt ook op in de living, waar Kobe, Frauke en Mil alle ruimte hebben om zich naar hartenlust uit te leven. Ze worden er ook toe aangezet. Niet alleen met Lego binnen hun vizier, maar ook met een piano, een klimrek tegen de muur, turnringen aan het plafond en een ingekorte bok. “We zijn een heel sportieve familie: crossfit, atletiek, judo … We doen dikwijls een work-out in de woonkamer. Dat is veel gezelliger dan alleen in een apart kamertje te kruipen.”
Voor hun raamdecoratie kwam het gezin terecht bij Veneta.
Heel af en toe, als iedereen een zeldzame keer nood heeft aan rust, kruipt het gezin met z’n vijven dicht bij elkaar in de mosterdgele zetel aan het hoekraam, omringd door de vele plantjes op de vensterbank. “Het is echt zo’n knus hoeksalon, waar ik heel blij mee ben. Hij was ook niet duur, niet eens 1.500 euro, denk ik. Eigenlijk kan ik moeilijk veel geld uitgeven aan het interieur. Aan onze houten lamellen heb ik wel wat geld gespendeerd, die komen van Veneta maar ik ben er wel heel tevreden van. Voor mooie overgordijnen ga ik nog wat moeten sparen. De design rekken zijn een uitzondering, maar die zijn zo mooi en bovendien praktisch.”
“Ook onze eettafel moest ik absoluut hebben. Het is een doorleefd meubel dat hier perfect past. De stoelen en de bank errond kleden alles perfect aan. Die bank maakte Patrick zelf, met een overschotje aan kasten en een keukenblad als zitvlak. Het doet denken aan Zweden, ons favoriet vakantieland. Elk huis daar heeft zo’n bank. De wollige dierenvellen maken het af. De kinderen kruipen er graag in de hoek om wat te gamen.”
Kamerruil
Kobe kan ook gamen op z’n kamer, waar tot vorige zomer Frauke nog sliep. “Zij wilde meer ruimte en Kobe wilde ruilen op voorwaarde dat hij een hoogteslaper zou krijgen. Toen ze tien dagen op chirokamp waren, hebben
Patrick en ik als verrassing alles behangen, geschilderd en verhuisd. Het waren pittige dagen, maar de glimlach van de kinderen toen ze voor het eerst hun nieuwe kamer binnenstapten, maakte alles goed.”
Alleen de kamer van Mil is nog wat krapjes, maar daar wordt op termijn nog iets aan gedaan. “We hebben een grote zolder en we dromen ervan om daar onze master bedroom in te richten, samen met een tweede badkamer. Dan kan een van de kinderen onze kamer inpalmen. Dat hoort bij het tienjarenplan”, grapt Lobke. “Het is leuk om naar iets te kunnen uitkijken. Als op een dag alles klaar is, zal het waarschijnlijk kriebelen om iets nieuws te doen. Zo’n chic herenhuis in de stad, dat lijkt me ook wel iets.”
No Comments