Terugblik

Phieeeeeeeew! Even uitblazen van een hectische week. Ik zeg Hectisch, omdat we afgelopen week én verhuisd zijn, én Kobe zijn eerste schoolweek hebben doorstaan! Multitasking Mum was weer in gang!

Maandag 15/04 klokslag 8u25, daar ging hij dan! Als een grote flinke man door de schoolpoort recht naar zijn klasje. Als een groot meneertje. Tot we in de klas kwamen en hij door had dat het menens was. En mama was tot voor de eerste schoolbel ging ook een groot mevrouwtje. Tot de bel ging. “Dag Kobe, tot straks!” Dat had ik beter niet gezegd. Moord en brand heeft hij geschreeuwd. Niet met een traantje, maar wel met een dikke krop in mijn keel liep ik naar buiten samen met mijn Lief, te bedenken dat we onze zoon nu echt voor het eerst los moesten laten.
Rond 10u begon het hard te regenen. “Shiiiiiittttt ik heb geen regenjas meegegeven!” Ben ik nu al een slechte moeder omdat ik mijn Zoon op zijn eerste schooldag zonder regenjas heb gestuurd?
Ik denk dat ik mij gedragen heb als een kind toen ik hem ‘s middags weer op mocht halen. Daar stond ik dan aan de schoolpoort. Iets waar ik 2,5 jaar geleden van dacht dat dat nog heeeeeeel lang ging duren. Iets waar mensen mij duizend keer voor gewaarschuwd hebben: “Wacht tot hij naar school gaat, dan worden ze pas groot.” Het klinkt cliché maar het is zo waar.

Die eerste schooldag, daar hebben we lang naar uit gekeken. En hard getraind, ook op het potje. Zonder resultaat. Ik moet mijn Zoon dus noodgedwongen met een pamper naar school sturen, iets waar ik van dacht dat mij dit nooit ging overkomen. Iets waar ik hoopte eindelijk vanaf te zijn, maar niets is minder waar.

Ons Kind moet wel dubbel gechoqueerd zijn deze week. En een nieuwe school. En een nieuw huis. En een groot bed. Misschien was het een beetje veel allemaal, maar soms is harde pijn korte pijn zeker ;-). Al bij al, hebben we afgelopen week goed doorstaan. En we wonen in ons nieuw huis. Elk afscheid is een nieuw begin zoals ze zeggen. En ook al loop ik nu nog tussen uitpuilende dozen, val ik over rommel en speelgoed, één ding weet ik zeker, ik loop over van contentement! Ik mag opnieuw beginnen inrichten en kinderkamers mooi maken, iets waar ik ongelooflijk veel zin in heb. En ook de kindjes hebben hier hier al behoorlijk naar hun zin. Wordt vervolgd!