Met die woorden probeer ik vandaag mijn goeie vriendinnen die hun vake op bruuske wijze verloren hebben te troosten. Op zo’n momenten besef je hoe keihard het leven kan toeslaan. Hoe oneerlijk het leven soms is. Tegelijk was het prachtig om te zien hoe sterk de band tussen drie zussen kan zijn. Hoe optimistisch zij door het leven gaan en zullen doorgaan. Prachtig om te zien en prachtig wat zij vandaag voor hun vake gedaan hebben. You go girls!
En dan kom je thuis…waar twee lieve zieke kindjes op je te zitten te wachten. Die je keihard knuffelen wanneer ze je zien en waarvan je een lach krijgt die je de rest van de dag weer laat voelen waarom je het allemaal doet en waarom het leven wel mooi kan zijn. Zelf heb ik nog wel een ‘vake’, die ik door spijtige omstandigheden al twee jaar niet meer gezien heb en mijn kinderen een grootvader die ze nog nooit gezien hebben. Is dat ook allemaal één grote herinnering? Waarom zijn de dingen in het leven zo moeilijk? Ooit komt alles goed zei iemand tegen mij, ik zal dat maar geloven zeker ;-).
xxx
1 Comment
Greetje Kristien
maart 10, 2013 at 12:21 amSchoon…