0
Uncategorized

En toen gaven we ons op om stamceldonor te worden

Sommige dingen op mijn to-do-lijstje blijven er lang staan, heel lang. Soms kan ik ze nooit afvinken. Soms ook wel. Zo stond ‘stamceldonor worden’ al heel lang op dat lijstje en ik moet toegeven dat het zonder een schop onder mijn kont misschien nooit gelukt was om dit weg te strepen. De schop vandaag was een reportage maken voor ons volgende Femma magazine. Samen met mijn immer sympathieke collega Jade gaf ik mij op om stamceldonor te worden. Zo gezegd zo gedaan.
Nadat we ons via de site www.stamceldonor.be hadden opgegeven, werden we uitgenodigd om op gesprek te komen in het donorcentrum bij het UZ van Jette. We kregen een lange medische vragenlijst voorgeschoteld. Nee ik ben niet zwanger, nee ik ben geen druggebruikster en nee ik heb geen seks gehad met verschillende partners de afgelopen jaren! We mochten nog even op gesprek bij de doker voor we de grote prik kregen om ons weefseltype te bepalen. Deze info hebben ze blijkbaar nodig bij het Rode Kruis om te bepalen voor wie ik een geschikte donor zou zijn. Of ik er al een ben, want naar het schijnt is de kans heel klein.
En omdat er voor alles in het leven een eerste keer is, heb ik voor het eerst bloed 400ml bloed gegeven. En ik ben niet flauwgevallen! Dagelijks hebben heel wat mensen bloed nodig, na een bevalling, ongeval of operatie bijvoorbeeld, bij deze onze goede daad voor vandaag!

Het verloop van onze avonturen in het UZ Jette lezen jullie volgende maand in het Femma magazine.
Waarom wij dit doen? Om iedereen op te roepen hetzelfde te doen.
Want naast aangrijpende verhalen zoals dat van dit gezin of het verhaal van Katrien en haar vriend die het niet gehaald heeft, hebben nog veel meer mensen jou nodig als geschikte stamceldonor!

Doe het vandaag nog! Het doet echt niet zoveel pijn, maar je redt er misschien wel een leven mee!
www.stamceldonor.be

Liefs,

Lobke
x

You Might Also Like...

1 Comment

  • Reply
    de zussen
    mei 23, 2014 at 6:11 pm

    Wauw! Chique! Ik dacht, tot onlangs, dat dat nog steeds op een pijnlijke manier moest “afgetapt” worden (via ruggenmerg ofzo). Maar toen ik vernam dat dat helemaal niet zo is, heb ik me voorgenomen om dit ook te doen. Staat op mijn to do-lijstje voor de grote vakantie!
    Zus 1

Leave a Reply

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.