De leuke mama in…Nina Mouton

Vanaf nu ga ik geregeld op zoek naar leuke verhalen over het moederschap, de kleine dingetjes die het mama zijn zo fijn (en minder fijn) maken. Deze week is Nina Mouton aan het woord. Op Mona’s blog heeft ze het over baby’s en kleuters, borstvoeding en Rapley, dragen en co-sleepen, opvoeden en het huishouden runnen. Een blog voor mama’s die hun moedergevoel volgen. En dat vind ik bijzonder leuk! 

“Ik zou hier een hele uiteenzetting kunnen doen over hoe ik probeer om een toffe mama te zijn. Maar dat ga ik niet doen, want dat proberen we allemaal, elke dag, op onze eigen manier. Ik neem jullie mee naar the dark side of Nina Mouton. En wel zo.

Miro is ondertussen 4,5 jaar. Hij is ons ventje, ons gevoelig mannetje dat soms wat bang is en een klein hartje heeft. Hij kijkt de kat uit de boom. Hij is meestal verlegen bij mensen die hij niet kent. Hij is pienter en een goeie observator. Hij is heel verbaal en kent vele woorden. ‘Aan zijn uitleg zal het nie liggen!’ Zegt zijn opa, mijn vader, vaak. Ook die ene keer niet. Die keer dat hij zei: ‘mama, ik vind je heel lief, maar ik vind het niet leuk dat je soms roept. Want dan verschiet ik zo hard dat ik ervan moet wenen.’ Daar sta je dan. Aan de grond genageld. Want ik vind het ook niet leuk om te roepen tegen hem, dus daarover gingen we in gesprek. Ik probeerde hem uit te leggen waarom ik dat deed. Dat ik soms geen andere optie zie, want dat hij dan niet luistert naar wat ik zeg. Of dat hij niet doet wat ik vraag, ook al heb ik het al drie keer gevraagd. Hij begreep het wel, maar we besloten dat het anders moest. Want het was niet leuk, voor niemand.

Dat gesprekje heeft me al vaak doen nadenken. Waarom roep ik? Omdat ik mijn geduld verlies. Omdat ik boos ben. Omdat het niet gaat zoals ik wil. Omdat het gedrag van mijn kind voor frustraties zorgt. En het is dan sterker dan mezelf en ik flap het er dan uit, harder dan ik wil. Dat moest veranderen. Maar hoe? De oplossing bleek te liggen in kleine ingreepjes, die we al doende en al verkennend samen vonden.

1. Bij mezelf: frustraties naar beneden halen
Op tijd naar bed, niet treuzelen, verder doen tijdens het badkamerritueel, doordoen, tempo, ook ‘s ochtends bij het ontbijt, het aankleden, naar school gaan… Dat zorgde vaak voor stress. Dus nu gaan we op tijd naar boven of maak ik me niet druk om die vijf minuten extra tijd die er worden gespendeerd. We maken er ook een leuke tijd van. Een kwinkslag hier, een mopje daar en voilà, de tanden zijn al gepoetst voor hij het weet!

2. Bij hem: hij mag bepalen
Dan gaat het vaak allemaal sneller vooruit! Het gaat niet zoals ik wil omdat ik bepaal wat er gaat gebeuren. Hij wil mee bepalen. Hij is oud genoeg om zelf de regie in handen te nemen. Het badkamerritueel: Miro weet goed wat er allemaal van hem wordt verwacht, alleen mag hij de volgorde bepalen waarin alles gebeurt. Zo respecteer ik de grenzen van ons kind, tijdens het badkamerritueel ook de lichamelijke grenzen (‘neen, ik wil nog niet gewassen worden, ik wil eerst mijn tanden poetsen’). Want hij is baas over zijn eigen lichaam. Hij leert verantwoordelijkheid nemen, plannen, zijn eigen gevoel volgen, leiding nemen en hij voelt zich gehoord en gewaardeerd.
Wij bieden het kader, hij bepaalt de volgorde.
Of nog zo eentje: naar bed gaan. Soms wil hij nog wat naar tv kijken, dan mag hij kiezen: boekje lezen in bed of beneden tv kijken. Geen ruzie of gevecht. Eigen verantwoordelijkheid. Wil hij dan toch nog een boekje nadat hij extra tv mocht kijken? Dan bekijken we wat de gevolgen waren van zijn keuze en hoe het volgende keer anders kan.

3. In de communicatie: praten tegen hem, niet tegen de lucht
Door ons op dezelfde hoogte te zetten van Miro, praten we face to face en wordt er beter naar elkaar geluisterd. Kleine kinderen hebben het vaak nog moeilijk om oogcontact te maken, geen probleem. Hij mag gerust rond kijken, maar we staan wel op dezelfde hoogte. Ook een manier om non-verbaal te zeggen: gaan we dit samen aanpakken?



En nu?
Natuurlijk verlies ik mijn geduld nog wel en natuurlijk wordt er wel nog eens geroepen. Drukke dag op het werk, Miro een drukke dag op school, we zijn moe en we verliezen onszelf even. Hij in zijn ‘neen’ gedrag en ik verlies mijn geduld. Maar deze aanpak maakt van mij een leukere mama. Naar mijn kind toe omdat hij zich gehoord voelt, omdat er misschien nog twee keer in de maand geroepen wordt in plaats van tien keer. Naar mezelf omdat het allemaal niet zo strikt hoeft en er ruimte is voor zottigheid. Ik geniet op deze manier meer van het mama-zijn. Het is nu geen opdracht meer, geen taak, maar het voelt natuurlijk aan om het op deze manier te doen. Om verantwoordelijkheden te delen, om samen te zoeken met onze kinderen wat voor ons werkt, om samen vorm te geven aan ons gezin.

Wat mij een nog leukere mama zou maken, is mijn tijd beter kunnen indelen. Ik ben vaak thuis want werk halftijds, maar ben met vanalles in de weer, niet in het minst met mijn blog. Daartussen het huishouden en dan nog de kinderen. Ze steken er vaak bij in. Ik ben er wel, maar niet echt. ‘Want eerst nog even de was ophangen, dan kom ik kijken.’ Of ‘nog vlug even de vaatwas legen, dan kom ik je helpen met je Lego!’ Misschien kan ik over een paar maanden daar wel een blogje over schrijven… I’ll keep you posted op Mona’s blog.”

Ervaren jullie het moederschap net zo als NIna het omschrijft? Laat het ons gerust weten in de comments.
Wil jij ook eens leuke mama zijn op mijn blog? Stuur gerust een mailtje naar info@leukewereld.be en wie weet ben jij de volgende!